Op z'n Indisch

Hoi allemaal,

Weer een verslag van ons. De vorige keer waren we druk bezig met zieken. Deze keer zijn de meesten gelukkig weer beter. Ook May, het meisje dat zo erg ziek was, is weer beter. Ze bleek malaria te hebben. Tanja loopt alweer zonder verband rond en de vrouw uit Canada is weer terug uit het ziekenhuis.

Deze week zijn de schoenen, slippers en truien binnengekomen. Per verdieping mocht iedereen op het kantoor komen. Het was een heel gepas voordat iedereen de goede maat had. Ook waren er veel kinderen die het niet goed opgegeven hadden. Daardoor klopte de bestelling niet meer. Een meisje van een jaar of 5 kwam binnen met slippertjes aan. ’Auntie!’, riep ze. ’Ik heb geen slippers, krijg ik nieuwe?’ Wij vroegen wat ze nu aan had dan. Ze keek verbaasd naar haar voetjes en ging er gauw vandoor. Maar oke, de meeste meiden hebben eerlijk opgegeven wat ze nodig hadden. De kinderen waren er echt heel blij met en de volgende morgen kwamen veel kinderen met een lekkere, warme trui naar de chapel.

Een paar dagen geleden kwam Goma, de verpleegster, ineens bij ons binnenvallen. Ze vroeg of we zin hadden om mee te gaan naar een feest. Iemands haar was geknipt en nu was er een feestje. We waren heel verbaasd en vroegen of er altijd feest werd gegeven voor haren knippen. Ze wist het niet precies, maar dacht van wel. Ze zwaaide met haar armen richting de muur en vertelde dat het feest ergens daarginds was. We snapten er nog steeds niks van, maar we wilden wel graag mee. We liepen richting de poort en ‘t feest bleek niet op het terrein van het centrum te zijn, maar bij een hindoe tempeltje. Het was een hindoe-feest dat werd gevierd met een hele familie. We hadden de uitnodiging gekregen van iemand die in het centrum werkte. Haar broers, zussen, ouders, grootouders, ooms, tantes, neefjes, nichtjes, oudtantes waren er allemaal. De hele familie was compleet. Een klein baby’tje van een paar maanden was helemaal kaalgeschoren en haar hoofdje was bestrooid met gouden glitters. Ook had ze een klein oorbelletje ingekregen. Hindoe’s geloven dat je haar niet goed groeit als je ‘t niet een keer helemaal afgeschoren hebt. Het officiële gedeelte was al voorbij en wij waren precies op tijd voor het eten. Iedereen vond het heel erg leuk om ons te zien en jong en oud, man en vrouw hing om ons heen. Echt grappig. Ze lieten hun tempel zien van binnen. Daarna kregen we te eten. Een palmboomblad lag netjes klaar en daarop kregen we rijst, kip met saus en schapenvlees met saus. Het was allemaal heel pittig en speciaal voor ons waren ze nog naar de winkel gegaan. We kregen er lekkere worteltjes, boontjes, aardappels en een gekookt eitje bij. Iedereen keek geïnteresseerd hoe wij met onze handen aten. ‘t Was allemaal heel lekker en we aten van alles wat. Alleen het ei hoefde Nathalie niet. Er kwam een man aanlopen en vroeg: ‘Eet jij je ei niet op?’ Hij keek haar verontwaardigd aan en schreeuwde: ‘Wat??? 3 rupi verspild’. Voordat we het doorhadden stak hij het ei in z’n mond en slikte hem door. Toen liep hij naar Petra’s glas met water, en liet een straal op de grond lopen waar hij z’n handen mee waste. We moesten er allebei heel erg om lachen, maar de familie lachte gezellig mee. Als afsluiting kregen we allebei een blad van een boom. Hierin werden allemaal rode en witte kruimels gerold (’t zag eruit als rattenvergif). Het blad werd opgevouwen en we staken het gehoorzaam in onze mond. Nathalie kon het maar niet weg krijgen en 10 minuten later zat ze nog gezellig te kauwenJ Na het eten werden er allerlei foto’s gemaakt van ons met de baby, met de familie enzovoorts. Jammer genoeg waren wij onze camera vergeten, dus voor jullie geen foto’s hiervanL

Sinds kort heerst er schurft in het kindertehuis. Schurft is een heel besmettelijke vorm van uitslag op de huid, waarbij je veel jeuk hebt. Het begon bij een klein meisje, maar ondertussen zijn er al verschillenden die het hebben. We zijn bang dat wij het ook krijgen, want we hebben zo vaak kinderen met schurft vastgehouden. Omdat het zo besmettelijk is moet iedereen in het kindertehuis medicijnen gaan slikken. Hoe dat precies wordt georganiseerd weten we nog niet, maar ‘t zal vast een heel gedoe zijn. Normaal gesproken moet je daarvoor naar de dokter, maar hier is dat niet echt haalbaar met alle meiden. Waarschijnlijk komt de dokter nu hier.

Maandagmiddag zijn we eindelijk een sari wezen kopen. Corina (een andere vrijwilligster uit Nederland) was jarig geweest en daarom zouden we gaan uit eten. Dat combineerden we nu gelijk met het kopen van een sari. In de auto vroeg de vrouw die met ons mee was al wat we wilden. We hadden allemaal geen idee. Ze keek geschrokken en zei: ‘Je zult niet weten wat je kiezen moet dan in de winkel. Er is zoveel keus’. Wij lachten erom, maar inderdaad, ze had gelijk. We wilden eerste een echte zijden sari, toen toch niet, enzovoorts. Ook de kleur wisten we echt niet meer. Maar uiteindelijk hebben we er allemaal één gekocht. Daarna gingen we uit eten. Op de menukaart zagen we patat staan. Dat was nog niet eerder gebeurd. We bestelden natuurlijk allemaal patat, maar alleen de Chinese kok bleek er te zijn. Dus er kon alleen chinees gegeten worden. Nou ja, dan maar een lekker Nederlands ijsje. We bestelden bananensplit, ijs met vruchten enzovoorts. Maar ook dat was er niet. Alleen schepijs. Heel asociaal bestelden we toen allemaal 2 ijsjes. De man keek erg verbaasd, maar kwam het keurig brengen. Thuis probeerden we natuurlijk gelijk onze sari, pff… die trek je niet even aan hoor. Maar we zijn er wel heel blij mee.