Thumps up!!

Vorige week zaterdag is de dokter geweest. Het was een heel gedoe om 400 meisjes op een ordelijke manier te laten onderzoeken. Maar oke, ‘t is gelukt. Eerst deden wij een soort voorcontrole. Ze moesten hun naam opgeven en vertellen wat hun probleem was. Vervolgens gaven wij hen een nummer. Tjonge, wat zijn de meiden toch allemaal verschillend. De ene kwam met een lijst klachten aan en keek heel gelukkig als ze ook nog bedacht dat ze soms pijn in d’r tenen had. De ander was bang om ook maar iets te zeggen. Nathalie keek in de mond van alle kinderen om te kijken of ze gaatjes hadden. Sommigen hadden zulke grote gaten, dat ze met het blote oog te zien waren. Er kwam een meisje met een grote prop kauwgom op haar tanden geplakt. Nathalie vroeg: ‘wil je het kauwgom even weghalen?‘ Ze duwde geschrokken haar kauwgom opzij en daar kwam me toch een gat tevoorschijn. ‘t Was echt heel grappig om te zien. Uiteindelijk gingen ze naar de dokter zelf. 80 meisjes kregen medicijnen voorgeschreven. De rekening hebben wij betaald van het sponsorgeld. De medicijnen hebben we dezelfde avond nog gehaald en wij moesten ze op onze eigen verdieping uitdelen. De oudste meisjes kunnen het natuurlijk zelf, maar voor de kleintjes moeten wij het doen. Petra had 12 kleintjes die elke dag 3 keer moesten komen voor medicijnen, zalfjes, drankjes enzovoorts. Vooral de eerste dagen vergaten ze het steeds, dus we renden ze achterna als ze naar school wilden gaan, moesten hen wakker maken als ze ‘s avonds vergeten waren om te komen enzovoorts. Het was een heel gedoe. Maar sommige kinderen hoefden maar 3 dagen medicijnen en nu heeft Petra nog maar 3 kinderen om voor te zorgen. Nathalie heeft er nu nog maar 1. Omdat veel kinderen ook problemen met hun ogen en tanden hebben, komt er binnenkort ook nog een keer een tandarts en een oogarts.

Omdat het hier ook winter begint te worden, hebben de meiden een warme trui nodig. Daarom hebben we van alle kinderen gecheckt of ze er één hebben en ook witte en zwarte schoenen, of die nog pasten en niet kapot waren. Het was een heel werk om dat helemaal na te vragen en uit te zoeken. Maar we hebben nu toch aardig complete lijst met alle dingen die nodig zijn met de maten erbij. Het is al besteld ook, dus we zijn benieuwd. Ook dit wordt weer betaald van het sponsorgeld.

Tjonge, wat kan er veel gebeuren in 5 minuten. Zondagavond, net voor het eten stonden er een stel meisjes bij de deur. Na even gepraat te hebben deed Petra de deur weer dicht. Maar wat denk je? Een meisje van 5, Tanja, had haar vinger ertussen. De deur zat echt helemaal dicht en ‘t was echt hard aangekomen. Haar hele nagel kwam omhoog en haar duim werd dik en blauw. Petra ging samen met een paar mensen van de staf naar het ziekenhuis met haar. Één van hen kwam nog vlug met een ander ziek kind, May heet ze, aan. Ze is van Nathalie’s verdieping dus zei had ze deze week al steeds medicijnen gegeven. Ze was toch nog hangerig en had buikpijn. Toen we in het ziekenhuis kwamen bleek er geen goede dokter te zijn, omdat het zondagavond was. Ze maakten Tanja’s vinger schoon, gaven haar een injectie en verbonden het een beetje. Maar eigenlijk moest ze naar een ander ziekenhuis. Ook voor May konden ze niet veel doen, maar ze vertelden ons wel dat ze erg ziek was. Terug in het hostel nam Petra May mee naar onze kamer om op haar te letten. De anderen gingen naar een ziekenhuis in Coimbatore voor Tanja’s vinger. Toen we met May op onze kamer waren, zagen we pas hoe ziek ze was. Het leek steeds slechter te gaan. Ze huilde, kreunde, rolde en draaide en wist gewoon niet wat ze doen moest van de pijn. Ze vroeg ons telkens om te bidden en om op haar buik te drukken. Als we heel hard op haar buik drukten werd de pijn wat minder. Ook hielp het soms als we met haar rondliepen. Maar ja, ‘t is nogal vermoeiend om een meisje van een jaar of 10 rond te dragen. We probeerden haar medicijnen en wat drinken te geven. Met veel moeite kregen we een aantal lepels drinken en medicijnen binnen, wat er na een poosje ook allemaal weer uitkwam. Om half 1 ‘s nachts wisten we echt niet meer wat we moesten doen. Ze kreunde en gilde, rolde rond en sloeg zichzelf van de pijn. Ze was geen moment rustig. Met z’n vieren probeerden we haar te helpen. We riepen de meisjes van een paar kamers verderop erbij, zij waren nog wakker. Ook zij wisten niet wat ze moesten doen. Daarom riepen we de staf erbij. We stonden echt machteloos met z’n allen rond haar bed. Iemand van de staf stelde voor om allemaal te bidden. Het was heel apart, maar wel mooi, om daar met z’n allen in ‘t halfdonker rond zo’n ziek meisje te staan en te bidden. Daarna besloten we om haar toch naar het ziekenhuis te brengen. Er zou geen goede kinderarts zijn, maar ‘t was toch beter dan zelf heel de nacht doortobben. In het ziekenhuis werd ze opgenomen. Eerst dachten ze aan blindedarmontsteking, maar ze wisten het niet precies. Wij gingen naar huis en iemand van de staf bleef bij haar in het ziekenhuis. We hoorden de volgende morgen dat ze heel de nacht zoveel pijn had gehad, zelfs nadat ze aan ‘t infuus lag. Wat waren wij blij dat we haar toch niet zelf op onze kamer hadden gehouden. De volgende dag, Maandag, gingen we met Tanja naar het ziekenhuis. We gingen met een auto vol mensen en verdeelden ons in het ziekenhuis in 3 groepjes. Een groepje met Tanja, een groepje naar May en een groepje naar de Barbara uit Canada die al een tijdje ziek in het ziekenhuis ligt. Wij gingen met Tanja mee en ze werd keurig geholpen. Ook met May ging het iets beter, al had ze nog veel pijn.
Toen Tanja thuis kwam wilde ze meteen naar de eetzaal. Het duurde even voor ze begreep dat iedereen toch echt nog op school zat. Maar toen het dan eindelijk 6 uur was vertrok ze trots richting de eetzaal. Ze stak haar verbonden duim omhoog en in haar andere hand wat snoepjes die ze gekregen had. Ze vertelde glunderend tegen iedereen die het maar horen wilde wat er was gebeurd en dat ze wel 4 snoepjes en nog veel meer had gehad. Iedereen leefde heel erg mee en ze stond middenin de belangstelling, wat ze erg leuk vond.