Ons laatste maandje

Hoi hoi allemaal,
Hier al weer bijna ons laatste verslag. Omdat we bijna weggaan, zijn we hard bezig om het laatste sponsorgeld goed te besteden. Sinds een maandje heeft het hostel een echte bibliotheek. De meiden zijn heel enthousiast en soms zijn bijna alle boeken op. Daarom hebben we een hele stapel boeken gekocht. We moesten naar verschillende winkels in de stad en ook onze chauffeur wist niet waar ze waren. Na een hele middag winkelen moesten we nog naar een muziekwinkel en naar de boekwinkel. We reden rond en rond op zoek naar de muziekwinkel. Uiteindelijk vroegen we aan een paar mensen de weg. De tweede aan wie we het vroegen zei: ‘Ik zou het niet weten, maar ik heb een christelijke boekwinkel een eind verderop. Willen jullie daar soms ook nog naar toe?’ Hij stapte in en bracht ons keurig bij de deur van zijn winkel. Het was echt heel bijzonder dat hij net daar liep. Zo waren we uiteindelijk toch nog vrij snel klaar.

We hadden aan het begin alle kamers een liter shampoo gegeven. Maar na 5 maanden was dat helemaal op. De meiden hadden het niet gezegd, maar toen we er naar vroegen bleek alles op te zijn. Petra vroeg aan een paar meisjes hoe ze hun haar dan wasten. Nou, dat deden ze gewoon met handzeep of met zeep om kleding te wassen. Het was dus geen luxe om weer nieuwe shampoo te geven. Alle kamers met 8 meiden kregen 2 liter, de kamers met 4 meiden 1 liter. Dan kunnen ze weer even vooruit.
Verder hebben we de medicijnvoorraad van de verpleegster aangevuld. Voor nog geen 100 euro hadden we echt een enorme voorraad medicijnen. De vorige keer ging er iemand van de staf mee en we moesten eindeloos wachten. Deze keer gingen we zelf en we waren de deur nog niet binnen of we werden al geholpen. Toch wel handig als je blank bent:)
In mei is het staatsexamen voor de meiden uit klas 10 (ong. 16 jr.) Daarom heeft het centrum besloten dat ze allemaal ’s avonds van 7 tot half 12 moeten studeren. Dat is echt superlang en halverwege hebben ze allemaal honger. Daarom hebben we voor de 8 weken tot het examen thee, koffie, biscuit, brood, chips, cake, crackers enz. ingeslagen. Elke avond om half 11 brengen we de meiden drinken met iets erbij. De eerste dag hadden we de koffie te sterk en de tweede dag hadden ze alle suiker opgemaakt. Maar goed, ’t is toch erg leuk om te doen. Gisteren hadden we brood met honing. Alle meiden waren dolenthousiast en na 10 minuten zaten ze allemaal gezellig honing van hun vingers en de tafels te likken. Daarna moesten ze er nog een uurtje hard tegenaan.

De meiden die weggaan, Corina, Margreet en Marijke, hebben op chips getrakteert. Dat is dus 500 zakjes chips. In de eerste winkel was lang niet genoeg, dus we waren al bang dat we alle kleine winkeltjes langs moesten gaan en overal de chipsvoorraad (bijv. 7 zakjes) leegkopen. Maar gelukkig waren er in de tweede winkel meer dan genoeg zakjes. We verzamelden 6 grote winkelkarren om de chipsschap heen en begonnen zakjes chips in de karren te gooien. Er kwamen steeds meer mensen kijken en ze keken steeds verbaasder en verbaasder. Maar ze waren heel behulpzaam en in no-time waren we weer weg.
Al de dingen die we gehaald hebben kwamen samen op 18 dozen en 2 enorme plastic tassen. De ene helft hebben we maandag gehaald, de andere helft woensdag. Pff, wat een geprop, 4 meiden en bijna 10 dozen in een geel riksjaatje. En zelfs de heenweg was een gedoe. In India zeggen de mensen niet snel dat ze iets niet weten. Woensdagmorgen kwam de taxichauffeur na 1,5 uur wachten om ons naar de winkel te brengen. Marijke en Margreet herkenden hem gelijk als de chauffeur die altijd verkeerd rijdt en enorm veel geld vraagt. En ja hoor, in plaats van linksaf ging hij gelijk al rechtsaf. Wij zeiden dat hij links moest gaan en vroegen of hij de winkel wel echt wist te zitten. Ja hoor, dat wist hij wel. Maar ’t verkeer was zo druk als we linksaf gingen. Hij reed keihard verder de verkeerde kant op. Na 5 minuten vroeg hij: ‘Waar wilden jullie ook alweer naartoe? De big bazar?’ Wij keken heel boos en noemden nog een keer de naam van de winkel en vroegen hem alsnog om te keren. Maar hij reed weer lekker verder. We hoorden hem bellen en telkens de naam van de winkel noemen. Maar zijn vriend aan de telefoon bleek het ook niet te weten. Toch reed hij stug door. Op den duur moesten we even wachten voor een stoplicht. We zeiden: ‘Wilt u alstublieft omkeren en de andere weg nemen? Wij zullen de weg wel wijzen.’ Uiteindelijk deed hij het en met onze hulp reed hij netjes naar de goede winkel.

In de maand februari hopen bijna alle vrijwilligers naar huis te gaan. Ook aunty Mary (zo ongeveer de moeder van het hostel) en een echtpaar uit Orissa die alle kleine kinderen en hun kleren wasten. In het hostel is dan nog over als personeel: ‘een verpleegster, een warden (conciërge/vader) en een meisje uit Amerika die juf is in de school.’ Een heel verschil met nu. De kinderen komen telkens naar ons toe en vragen of we alsjeblieft niet weg willen gaan. Elke dag krijgen we een lading briefjes met bedankjes enzovoorts. Heel lief!

Op het moment heerst er weer een griepepidemie. Pas waren er 30 meisjes ziek. We zijn meer dan een uur bezig om iedereen eten en medicijnen gegeven. Sommige kleine meisjes liggen heel de dag met hoge koorts in bed. Het is best lastig om in de gaten te houden. Ook Marijke en de verpleegster zelf waren ziek. Maar gelukkig was Marijke weer net op tijd beter om Piet en Susanne op te halen.
Die zijn namelijk vrijdag aangekomen. (Voor degenen die 't niet weten: Piet is de vriend van Marijke.) 't Is heel gezellig met weer nieuwe mensen erbij. Leuk om alles te laten zien enzovoorts. De meisjes vinden het helemaal grappig, een jongen in het hostel. Maar ook Suus hoort d'r echt al helemaal bij.
De groetjes van ons allemaal en tot gauw!