Begin januari

Iedereen van harte een goed en gezegend nieuwjaar toegewenst! Het is alweer begin januari en er is inmiddels al weer veel gebeurd! Fijne dingen, mooie dingen, maar ook nare dingen.

De kerstdagen zijn hier rustig verlopen, wel heel anders dan in Nederland hoor! ’s Avonds 24 december kwamen een groepje meiden bij ons kerstliederen zingen. Wij dachten, gezellig, dan komen ze met de gitaar en dan geeft iemand een lied op en dan zingen we die! Maar ze kwamen binnen, heel gezellig en leuk dat wel, maar ze gingen gelijk in een mooie kring staan en zongen een lied voor ons. En daarna deed een van de meiden een gebed, ze bad voor onze familie in Nederland, ze dankte God omdat wij hier zijn en of Hij ons kracht en sterkte wilde geven als we het moeilijk hadden. Hierna wenste ze ons allemaal ‘Merry Christmas’ en toen gingen ze naar de volgende kamer van de vrouw uit Amerika. Wij waren heel erg verbaasd, maar ook erg dankbaar en blij! Het was heel erg bijzonder! We werden nog uitgenodigd om tot 12 uur te komen zingen en bidden boven in een lokaal. Dit hebben we uiteindelijk niet meer gedaan, maar het was echt hun gewoonte om dit zo te doen en ook dus om na 12 uur iedereen een Merry Christmas toe te wensen!

De eerste kerstdag was net als de zondag, 2 diensten in de Chapel. We hebben zelf een preek geluisterd samen met de andere twee meiden uit Nederland. Ook hebben we fijn kerstliederen gezongen met elkaar!

28 december zijn we met ongeveer 30 meiden tussen de 12 en 16 jaar naar de farm geweest! Het M. J. Center heeft een eigen farm waar het eten voor de kinderen wordt verbouwd. In de schoolbus met z’n allen, het was echt een feest voor de meiden! Oh wat genoten ze onderweg! Ze zongen, lachten, riepen en schreeuwden naar buiten als er jongens voorbij kwamen! Of als de bus over een hobbelig pad moest en een beetje scheef ging, dan gilden ze het uit! Iedereen was uitgelaten en vrolijk! Heerlijk om te zien! Bij de farm aangekomen gingen we eerst aan het werk, een gedeelte van het land moest worden ontdaan van een soort gras, heel lang met witte bloemetjes en makkelijk om eruit te trekken. Enkele meiden leken hier niet veel zin in te hebben en bleven wat achter. Maar die werden er al gauw alsnog bij geroepen met de woorden “wie niet werkt zal niet eten!” :) En inderdaad, daarna gingen we het eten klaar maken. Alles werd geplukt en gesneden. De meiden mochten, terwijl een aantal hiermee bezig waren, kokosnoten eten zo veel als ze wilden en maïskolven. We hoorden heel de tijd de meiden roepen: “Ik wil niet meer weg, ik wil hier voor altijd blijven!” Nu, dat begrepen we wel! Kokosnoten, maïskolven, lemon, chilli, suikerriet, bananen... alles was in overvloed en konden ze eten/meenemen! De meiden genoten echt, en wij natuurlijk ook ;-) Op een paar vuurtjes werden pannen gezet en daar zaten we lekker te eten rond het vuur. Het werd wat laat voor we klaar waren met eten koken en eten, maar dat gaf niet. We hadden nog 1 onderdeel en dat was de bananenplantage Daarna zouden we naar huis gaan. Met heel de club liepen we naar de plantage, dat was niet zo ver! We dachten eerst dat we deze alleen gingen bezichtigen, maar een gedeelte van de plantage moest plat gemaakt worden. Dus weer aan het werk! Met z’n allen duwen, trekken, schudden en jawel daar vielen de eerst bananenbomen om. Het was wel duidelijk waarom ze omver moesten, heel veel waren oud en verdord. Soms leek dit vanaf buiten niet zo en dan maakte je, je klaar om een grote duw te geven, maar de boom was slap en alleen nog maar vol van sap, wat als gevolg had dat je zelf met de boom mee viel en als het tegenzat die sap over je heen kreeg. We waren met z’n vieren (Nederlandse meiden) aan een rij bezig, er waren op dat moment geen andere in de buurt. Petra had een flinke boom vast, we keken al vol bewondering en zij zou 1 keer heel hard trekken, en… boem, daar lag ze opeens op de grond, half onder de boom. Een vreselijk grappig gezicht en we moesten ook heel erg lachen, Petra ook gelukkig! Ze heeft er enkel een aantal schrammen en builen aan over gehouden en Marijke over kwam ongeveer hetzelfde, alleen zij viel in het sap van de boom, wel zachter, maar ze stonk echt heel erg! Dat was nu echt een geur van iets wat rot is! En het effect was natuurlijk ook dat we als vier meiden ongeveer 5 minuten krom lagen van het lachen!

Trouwens over dat vallen.. In de eetzaal hebben ze tegels, dat maakt natuurlijk makkelijk schoon! Na het eten hebben een aantal meiden de vaste taak om de vloer en de tafels schoon te maken. Ze nemen een emmer vol water en met hun hand gooien ze de vloer en de tafels nat. Laatst bracht Marijke wat borden en een emmer halfvol saus terug naar de keuken, dit was over nadat we eten bij de zieke kinderen hadden gebracht. Ik denk dat jullie al aanvoelen wat er nu gaat komen, Als Marijke langs de eettafels loopt richting de keuken gaat ze, eerst schuivend, maar dan zit ze toch plat op de grond, een herrie! Zowel van vallende borden (lege hoor!) als lachende meiden die op dat moment nog in de eetzaal waren! En of dat nog niet genoeg was, haalde Marijke ook pas een nat pak toen ze in het hostel op dezelfde manier uitgleed. Alleen nu over het water wat uit de watermachine drupt en inmiddels een plas was geworden. Deze keer moest de pan rijst het ontgelden, gelukkig was er nog net genoeg in de pan gebleven voor de zieke kinderen!

Oud en nieuw verliep heel rustig, ze doen er eigenlijk zowat niet aan! Wij hebben 90 kaartjes gemaakt,
papiertje dubbelgevouwen (A6 formaat) voorkanten getekend en binnenin een wens, onze namen en een fotootje van ons vieren, (halve foto formaat), 1 januari om half 2 bij al de kamers (90 dus) onder de deur geschoven! De volgende dag kregen we niet heel veel reacties, dus we dachten huh, was het misschien heel gek? Maar nee, tegen het einde van de dag hadden we allemaal kaartjes en posters terug gehad! Zo mooi, dat was hun manier dus om te bedanken!

Met oudejaarsavond zijn we als vier (Nederlandse) meiden gezellig bij elkaar gaan zitten op onze kamer. Vanuit Nederland hadden wij en de andere meiden een pakketje gehad met aardappelpuree, kerstkransen, waxinelichtjes en chocomel. Hier in Sulur hadden we worteltjes, mangosap, bananen en tomaatjes gehaald. ’t Zijn wel geen oliebollen, maar ’t was super lekker! We hebben met elkaar nog een meditatie gelezen en wat psalmen en liederen gezongen. Om 11 uur zijn we naar een prayer gegaan van een groepje meiden. Dat is dat groepje waar we 1 keer eerder geweest zijn, ze doen dat elke dag, vanaf 4 uur 's middags. Heel mooi! Ze begonnen eigenlijk om 10 uur, maar 2 uur lang zingen (liederen die je niet kent) zagen we niet zo zitten, dus zijn we later gegaan. Maar het ging heel anders dan we dachten, toen we binnenkwamen waren ze met een spel bezig, een geblinddoekt iemand moest de opdracht uitvoeren die iemand anders riep. Aan het einde vertelde het meisje die deze prayer altijd voorbereid dat ze hier wat mee wilde zeggen. Ze vroeg of de meiden de stem wel konden horen van de persoon die hun leidde, door al het geschreeuw van de anderen, en dan de vraag, horen wij door al het lawaai van deze wereld Gods stem nog wel! Echt heel mooi! Hierna hebben we nog wat gezongen, we moesten ook nog 2 minuten stil zijn om alle verkeerde dingen van het afgelopen jaar te overdenken. Ook kregen we een papiertje met een Bijbeltekst, dit was geen tekst die zij gaven, maar een tekst die je van God persoonlijk kreeg voor het nieuwe jaar!We waren echt heel blij dat we gegaan waren, echt heel mooi om zo hier het nieuwe jaar in te gaan!

’s Morgens 1 januari hebben we de kinderen laten verven! En dat was echt heel erg leuk! We denken dat er wel 90 kinderen zijn geweest! We deelden papieren uit, bakjes water en bakjes met vingerverf! En van groot naar klein gingen ze in groepjes aan de slag! We kregen van veel kinderen een plaat die ze voor ons hadden gemaakt, lief hé! Gisteren kregen we nog meer leuke kaarten, ook een hele grote poster! Als dank je wel voor het oud en nieuw kaartje wat we bij de kinderen onder de deur hadden geschoven! Echt hartverwarmend!

Regelmatig gebeurt het dat de stroom uitvalt in het gebouw. Soms ’s avonds, als het donker is, zodat je geen hand voor ogen kan zien. Vorige week gebeurde het bijvoorbeeld om half 8 ’s avonds. Dan zijn alleen de kleuters in het gebouw, de anderen maken hun huiswerk. Iedereen begon te gillen en vooral de jongsten waren echt bang. Daarom hebben we besloten een aggregaat te kopen van het sponsorgeld. Als de stroom uitvalt, kan gelijk de aggregaat ingezet worden. Het is vrij duur, maar wel echt een goede besteding, denken wij.

Zoals we al zeiden in het begin, ook nare dingen. Zoals jullie weten zou Marijke een half jaar naar India toe gaan, maar ze had in Nederland een visum gekregen voor slechts drie maanden. Dit kwam door een nieuwe regel van de ambassade die 14 september ingegaan was. Ze hadden de optie meegegeven dat ze na drie maanden een nieuw visum zou kunnen halen in Nepal!
Ondertussen zijn er weer nieuwe regels en na veel uitzoek werk zowel bij de ambassade (via de visumdienst) in Nederland als de ambassade in India hebben we definitief doorgekregen dat ze echt niet langer kan blijven en dus en februari naar huis moet.
Piet en Susanne hopen nu 29 januari al te komen. Piet en Marijke gaan dan 11 februari weer naar huis, terwijl Susanne met Petra mee naar huis komt de 25e. Onze tijd hier is dus al bijna voorbij.
Het zal misschien toch nog wel eens moeilijk of lastig zijn, maar we mogen het allemaal bij de Heere brengen en dan is het goed!

Nou, we wensen iedereen heel veel succes weer met werk/school enz.! Want de vakantie is weer voorbij! Een hartelijke groet uit India!