Oogarts, sari enz.

Afgelopen week hebben we voor het eerst een excursie gehad. Samen met 4 vrouwen uit Amerika en Shajan (iemand van de staf) met zijn vrouw en dochtertje gingen we naar Kerala.
We vertrokken al vroeg zonder ontbijt. Maar we gingen nog langs bij Shajans familie, waar we een lekker ontbijt kregen.Toen we de oprit opliepen dachten we ineens een aap in de palmboom te zien. We gingen allemaal kijken, maar van dichtbij bleek het een man te zijn. Hij klom vliegensvlug omhoog om kokosnoten te plukken. Toen we het vroeg bleef hij netjes even hangen om te poseren. Knap om te zien. Ook binnen keken we onze ogen uit. Ze wonen in een enorm groot, mooi huis. In de keuken lieten ze zien hoe het eten klaargemaakt werd. We hebben lekker gegeten en daarna vertrokken we richting een mooie dam bij een stuwmeer, watervallen, een olifantenpark, een mooie kerk en nog meer. ’t Was echt een hele geslaagde dag. Als afsluiting aten we in het duurste restaurant dat we ooit gezien hebben. Maar ook hier betaalden we maar 4 euro per persoon.

Zaterdag zijn we met alle kinderen die problemen met hun ogen hadden, naar het ooghospitaal gegaan. Met 50 meiden in een bus kwamen we aan bij het ziekenhuis. Nathalie bleef daar met ongeveer 45 meiden, Petra ging met de andere 4 naar een ander ziekenhuis. Samen met Nicolet (een vrouw uit Amerika) regelde Nathalie alles in het ooghospitaal. De ogen van de meisjes werden gecontroleerd. Omdat ieder meisje weer een ander probleem had, moesten ze langs heel veel verschillende dokters. Nathalie rende de hele middag het ziekenhuis door. 2 meisjes krijgen een operatie omdat ze scheel kijken. Het was best lastig om alle medische termen te volgen, maar uiteindelijk was het allemaal duidelijk. In het ziekenhuiswinkeltje mochten de meiden die het nodig hadden allemaal een bril uitzoeken. Het sponsorgeld kon hiervoor goed gebruikt worden. Petra was met Shajan en de 4 meiden net zo lang bezig in het andere ziekenhuis. Er moesten röntgenfoto’s gemaakt worden en van alles en nog wat. We hadden zolang in het ziekenhuis gezeten dat we zowel de lunch en het diner gemist hadden. Iedereen had verschrikkelijk honger en wij stelden voor om ergens wat te eten. Er ging een groot gejuich op en voor nog geen 25 euro gingen we met z’n allen uit eten met ijs toe. Wat waren de meiden blij zeg, echt prachtig om te zien.

Zondag hebben we voor het eerst onze sari aangehad. Pfeba (de vrouw van Shajan) is 3 kwartier bezig geweest om ons alledrie aan te kleden. Tjonge, wat een werk. Het ding zat zo warm dat we ’t gelijk al zat waren. Maar iedereen vond het heel erg leuk.

Het blijft een heel gedoe om meer dan 100 kleuters elke dag weer in een schoon uniform naar school te sturen. Telkens zijn ze hun uniform weer kwijt of het is nog vies. Ook voor de vrouw die alle uniformen moet wassen is het lastig om alles goed schoon te krijgen. Ze had al een paar keer gezegd dat ze niet genoeg zeep had, dus maandag vertrokken we richting de stad. In dezelfde winkel waar we de shampoo kochten, haalden we nu zeep om kleren te wassen. De medewerkster van de winkel kwam gelijk naar ons toe rennen en bracht ons naar de shampoo. Ze wist nog precies welk merk we hadden. Wat ze precies verwachtte weten we niet, maar 100 liter shampoo is zelfs in een kindertehuis maar zo niet verdwenen. De wasvrouw was erg blij met de zeep en op dit moment zit ze lekker buiten te schrobben.

Vrijdag hopen de moeders en Marijke aan te komen. Ze blijven 3 weken, waarvan we 10 dagen op vakantie gaan. We hebben er erg veel zin in en ook de meiden hier zijn erg nieuwsgierig naar hen. Nathalie’s tijd hier zit er al weer bijna op hier, wat gaat de tijd toch snel.