Winkelweekje

Deze week was echt een winkelweekje. We zijn wel 3 keer wezen winkelen. De eerste keer was zaterdag. Samen met de zuster en een meisje die kiespijn had zijn we met de bus naar de stad gegaan. De bus staat hier propvol en er zijn geen deuren. Nathalie, die niet wist waar ze zich vast moest houden, rolde bijna naar buiten. Maar gelukkig waren de Indiërs erg behulpzaam en duwden haar weer richting het gangpad. In de stad gingen we eerst naar de tandarts, voor het meisje met de kiespijn. We kwamen in een enorme zaal met ongeveer 20 tandartsstoelen naast elkaar. Erg veel privacy had ze niet, maar verder werd ze prima geholpen. Toen we helemaal klaar waren met alles, namen we een riksja (gele taxi) terug naar huis. ’t Is bedoeld voor 2 passagiers maar wij propten ons er met z’n vieren in. Daarom ging Petra op de rand zitten en hing half uit het karretje. Halverwege, middenin een drukke straat stopte de taxi. ‘Hebben jullie wat verloren?’, vroeg hij. Nee hoor ,dat wisten we heel zeker. Nadat hij het nog drie keer gevraagd had reed hij toch maar weer door. Toen we bij het hostel aankwamen en uitstapten riep Petra heel geschrokken: ‘He, ons fruit is weg!’. De taxichauffeur keek ons geërgerd aan en zei: ‘Dat zei ik toch…’ We hadden toch beter naar hem moeten luisteren. De zuster liep lachend over zoveel dommigheid weg en wij sjouwden zonder fruit, maar met koekjes en chips ook richting onze kamer. De volgende keer gaan we toch beter opletten.

Maandag gingen we weer winkelen, dit keer om shampoo voor alle 500 meiden te kopen van ons sponsorgeld. Ook hebben we knutselspullen gekocht. We hebben 90 flessen shampoo van 900 ml. gekocht. Er schijnen meisjes te zijn die hun haar al 3 maanden niet met shampoo hebben gewassen. Dat zijn vooral de kleintjes, 't is ook echt te zien. Ook shampoo kopen ging weer op z’n Indisch. Eerst vertelden ze ons dat ze het absoluut op voorraad hadden en dat we ’t zo mee konden nemen. Maar wij wilden liever dat het werd bezorgt. Hoe vaak we het ook vroegen, dat kon echt niet. Dus wij 46 flessen shampoo in de auto geladen. Meer was er ineens niet, het moest toch besteld worden. De volgende dag zouden we het op kunnen halen.
Dus dinsdag vertrokken we weer richting de winkel. Dit keer alleen wij tweeën en de chauffeur. Toen we in de winkel aankwamen werd ons verteld: ‘Nee, je kunt het morgen ophalen’. Wij waren niet erg verbaasd, maar ’t was wel vervelend. ‘We kunnen het wel even bezorgen’, bood de man heel behulpzaam aan. Ineens bleek dat dus toch wel te kunnen. Het zou uiterlijk woensdagmorgen bezorgt worden. Maar nu, donderdagmiddag, hebben we nog steeds niks gezien. We gaan er eerst heen bellen en anders moeten we ’t morgen alsnog gaan halen.
Nu dr. Job in het hostel is, hebben we elke morgen bijbelstudie. Om half 7 ’s morgens zijn we elke dag druk bezig om de bijbelboeken te leren. Hierdoor duurt de morning chapel geen half uur, maar bijna anderhalf uur. Maar dr. Job vertelt vrij boeiend en heel interactief. Hij leert de kinderen echt de basis van de bijbel. Heel goed en interessant om te zien hoe hij ruim 400 meiden van 3 tot 20 bijna een uur weet te boeien met de bijbelboeken.

Gisteravond kwam Christina, een meisje van 14, bij ons langs ’s avonds. ’t Was heel gezellig en ze praatte honderduit. Ineens vertelde ze dat ze een zus in Nederland heeft. Ze woont in het midden van het land. Wij heel verbaasd allerlei plaatsnamen raden en wat denk je…? …ze woont in Barneveld en werkt bij Infor. In april hoopt Christina naar Nederland te komen om haar zus te bezoeken dus ze kan gezellig een keer bij ons langs komen.

Eindelijk hebben we vandaag een stapel post gekregen. Toen we vanmiddag in de eetzaal liepen kwam er een meisje naar ons toe met een kaart. Wij moesten even vertalen wat er op stond, want het was Nederlands. Hij was geadresseerd aan: ‘Nathalie en Petra, ergens in India.’ En bovenaan stond met grote letters: ‘Lydia’. Daarom dachten de meisjes dat de kaart bedoeld was voor Lydia, een meisje in het hostel. Maar toen we het vertaalden begreep ze dat hij van Lydia, voor ons was. Wij vroegen gelijk of er nog meer gekomen was, want het moest in een groter pakket gezeten hebben. Een kaart met alleen ‘ergens in India’ als adres, wordt heus niet precies in ’t Michael Job Centrum bezorgt. Maar dat wist ze niet. Na een poosje kwam ze terug. Ja hoor, er waren ook een heleboel foto’s voor ons gekomen. Wij waren een beetje beledigd dat al onze post blijkbaar opengemaakt en bekeken was, maar verder was ’t wel leuk. Alle post werd gebracht en er bleken 2 foto’s in te zitten die niet voor ons waren. Ook misten we 10 kleurplaten. Wat blijkt: alle post wordt hier opengemaakt omdat de meisjes geen geld, simkaarten o. i. d. mogen ontvangen. Ze hadden gedacht dat wij gewoon meisjes van het tehuis waren, dus ook onze post was uitgebreid geïnspecteerd. Maar in ’t vervolg zullen ze onze post niet meer openmaken hebben ze beloofd. We zijn benieuwd…

Vandaag hebben de kinderen weer vakantie, nu omdat het Ghandi's verjaardag is. Overal horen we voetstapjes en stemmen. En ze spelen lekker met onze spelletjes. Ook zijn ze helemaal weg van kringspelletjes. Vooral ‘er zat een klein zigeunermeisje’ in ’t Engels vinden ze erg leuk. Dat houden ze uren vol. Dus verzinnen we elke dag bijna een nieuw spel, om het ook voor onszelf leuk te houden. Maar altijd komen ze weer terug bij ‘there was a little Orissa girl, crying on a stone’. Toen we het de eerste dagen speelden, hoorden we overal meiden, ook ouderen, dat melodietje neuriën. Tja, als ’t ook een uur lang gespeeld wordt vlakbij je kamer… dan ken je ’t liedje wel.

Er zijn net 2 meisjes uit Nederland aangekomen, die hier 4 maanden komen helpen. Ze slapen naast ons, dus dat is wel gezellig. Ook kregen we vanmorgen te horen dat we misschien weer moeten verhuizen naar een andere kamer. Awh, al jullie kaarten en tekeningen weer van de muur. Maar oke, 't is nog niet zeker. Dit keer komt het verslag nog gezellig van ons vertrouwde kamertje;)