Onze vaste taken

Deze week zijn we eindelijk wezen winkelen in Coimbatore. We gingen naar een big bazar waar bijna alles te krijgen was. Nog nooit hebben we zoveel koekjes, chips, drinken enzovoorts ingeslagen als nu. Het is niet helemaal zoals in Nederland, maar we zijn er heel blij mee. Na het winkelen gingen we uit eten in een heel luxe restaurant. Nadat we een paar uur gewacht hadden op een man die ook mee zou eten, bleek dat hij toch niet kwam. Dus aten we met z’n vieren (wij en 2 mensen van de staff). Het eten was best lekker en we werden telkens bediend. Als je weer iets ophad, gooide de ober weer wat op ons bord. We kregen zelfs nog een ijsje achteraan. De 2 mensen van de staff gedroegen zich echt verschrikkelijk. Ze zeurden tegen de obers, lachten hen uit, vroegen om van alles en nog wat enzovoorts. We schaamden ons verschrikkelijk. Maar oke, het eten was erg lekker en dat voor nog geen 5 euro per persoon. Door een misverstand had de taxichauffeur een hele poos op ons moeten wachten. Daarom besloot 1 van de vrouwen van de staff (degene die de hele dag nog niets betaald had en zich lekker liet trakteren) dat het goed was om hem een fooi te geven. Achter zijn rug vroeg ze Petra om geld en toen hij zich omdraaide gaf ze hem heel royaal een fooi en glimlachte zo gul alsof ze het zelf betaald had.

Omdat bijna alle kinderen luizen hebben, hadden wij van de stichting in Nederland luizenshampoo meegekregen. We hebben alle kleinste kinderen (ong. 75) bij elkaar geroepen en toen begon het. Samen met wat oudere meiden hebben wij al de kleintjes gewassen met luizenshampoo. Daarna moesten ze hun hoofd onder de koude kraan steken (er was 1 kraan) en spoelden we hun haren uit. En natuurlijk kammen met een luizenkam. Er waren ongeveer 3 kammen, die we voor iedereen gebruikten. In één haal, kamden we soms wel 6 luizen uit het haar. Het zal heus wel minder zijn geworden, maar weg zijn ze zeker niet.

Een paar dagen geleden kwam een oudere vrouw bij ons op bezoek. Ze was heel belangstellend en vroeg naar familie, geloof, relaties, opleiding en van alles en nog wat. Pff, het was geen seconde stil, ze vroeg maar door. Een paar dagen later kwam ze naar ons toe rennen. Meiden, komen jullie even gezellig op mijn kamer? Nou, dat was prima. We begrepen niet waarom een vrouw van 40 zo weg van ons was, maar oké. Er lagen gezellig 2 Indische vruchten klaar en toen we die ophadden gingen we foto’s kijken. Van haar gezin, haar ouders haar broers enzovoorts. En toen… kwam de aap uit de mouw. De familie was op zoek naar een bruid voor haar jongere broer (begin 30). Toen ze ons zag was ze gelijk enthousiast, want hij wilde graag een buitenlander. Ze had hem gelijk verteld dat eentje nog vrijgezel was (ze keek heel verrukt richting Petra). Dus... zei ze: If you want, he can come and see you (Als je wilt kan hij komen om je te kijken). Hij woont ongeveer 4 uur bij ons vandaan, dus ’t is een hele trip. Ze was echt bloedserieus, Petra hoefde alleen maar ja te zeggen. Tjonge, wat was ze teleurgesteld toen ze hoorde dat Petra het liefst een Hollander wilde. Ze bleef nog even aandringen, maar wij moesten ineens nodig gaan:)

Nu we hier een week zijn, hebben we een vaste taak gekregen. We moeten zorgen dat de 60 jongste meisjes allemaal uniformen hebben, op tijd naar de chapel, eten, school enzovoorts gaan. Ook moeten we erop letten dat ze op tijd op hun kamer zijn en daar ook slapen. In de afgelopen week is het namelijk wel 2 keer gebeurd dat 1 van de kleinste meisjes buiten sliep. 1 meisje heeft in het bos geslapen, de andere in de eetzaal. Dat kan natuurlijk niet. Verder moeten we de kinderen helpen met huiswerk en alles wat ze maar nodig hebben. Toen de kinderen hoorden dat wij hen kwamen helpen kwamen ze enthousiast met allerlei zieke kinderen aanrennen, bijvoorbeeld met zwerende vingers omdat ze zich niet genoeg wassen. Deze kinderen moeten wij in de gaten houden en wanneer het erger wordt naar de zuster brengen. Maar overdag zijn we nog helemaal vrij. Als we dat te saai vinden, wat waarschijnlijk het geval is, kunnen we om meer taken vragen.

Een paar dagen geleden waren we erg moe en sliepen we terwijl de kinderen hun taken moesten uitvoeren. Maar de kinderen hadden blijkbaar veel zin om met ons te spelen. Ze hebben 2 uur lang non-stop op onze deur geklopt. Wij sliepen er dwars doorheen, maar de Canadese vrouw (die ook sliep) naast ons werd er zo gek van dat ze hen 2 keer woedend wegstuurde. Dit hielp dan weer 5 minuten. We schaamden ons wel een beetje voor haar. Met Nathalie’s hand gaat het steeds beter. De plek geneest vrij goed en doet geen pijn meer.