Reis en aankomst

Na een lange, vermoeiende reis zijn we veilig in Coimbatore aangekomen.We zitten nu in de eetzaal met ongeveer 10 kinderen om ons heen die aan onze haren voelen, aan onze armen hangen, onze laptop vasthouden en op onze rug hangen. Straks riep er al iemand heel boos tegen de ander: 'Nee, dit is mijn auntie!!!':)

Maar nu even vanaf het begin. Vanuit Londen stapten we in het vliegtuig naar Mumbai. Toen iedereen zat werd omgeroepen dat we onze neus en ogen dicht moesten houden. Wij bleven natuurlijk verbaasd kijken en wat denk je? Het hele vliegtuig werd bedwelmd met insectenwerend middel. Ze gingen gewoon 2 keer heen en weer met een spuitbusje. Tijdens de laatste keer hingen we met onze neus in onze rok en dan ging het eigenlijk prima. De reis naar Mumbai was erg lang. Maar toen we er eindelijk waren moesten ook daar nog lang wachten. We werden als bezienswaardigheid bekeken en een groepje mannen was zelfs zo gek om recht tegenover ons te gaan zitten en foto’s van ons te maken:) Zo populair zijn we in Nederland niet.

Toen we in Coimbatore aankwamen was er niemand om ons op te halen. Wij waren bang voor een misverstand. Als het niet goed doorgekomen was, konden we wachten tot we een ons wogen. Iedereen bood ons een taxi aan, maar we gingen voor een telefooncel. We moesten 5 rupi betalen. Ik betaalde met 50 en de vrouw gaf 30 terug. Ze bedankte ons hartelijk voor de fooi (die ze zelf genomen had), dus wij glimlachten maar heel royaal. Och ja, ’t was nog niet eens een euro alles bij elkaar. Na 1,5 uur kwam John van het centrum ons ophalen. Het verkeer is echt super druk. We rijden links en alles crosst door elkaar. Als iemand ook maar iets te zacht rijdt wordt er getoeterd. Eigenlijk hoor je constant getoeter om je heen. Maar door die drukte heen werden we toch snel naar ’t centrum gecrost. We waren de auto nog niet uit of er sprongen al kinderen om ons heen. Het is hier de gewoonte om met de rechterhand te eten en de linkerhand te gebruiken in plaats van wc-papier. Maar oke, wij met onze rechterhand toch in de linkerhand van zo’n kindje richting de eetzaal. Daar ging een gejuich op toen we binnenkwamen. Tsjonge, wat een kinderen. Zoveel hebben we er nog nooit bij elkaar gezien. We kregen een bord rijst, met pittig spul erbij, een gekookt ei en hele dunne pannekoekjes. Best lekker gelukkig. Daarna werd onze kamer aangewezen. Alle kinderen propten zich bij ons en onze koffers in de auto. Degenen die toevallig ons vest of onze tas konden te pakken krijgen om naar onze kamer te brengen waren heel gelukkig. Onze kamer is heel mooi, met ventilators, horren voor de ramen, een douche en een wc. Toen alles aangewezen was vertrok iedereen en waren we alleen. We waren net in de douche toen de elektriciteit uitging. In ’t pikkiedonker probeerden we de andere kant van de kamer weer te bereiken. Maar na een poosje sprong alles weer aan. In de wc zat een salamander en de lamp ontbrak in de douche dus lieten we de deur maar op een kier staan. Het koude water was eigenlijk nog wel lekker en we doken lekker fris in bed. De dekens ontbraken dus we sliepen enkel onder onze klamboe. Vanmorgen mochten we uitslapen, wat natuurlijk heel lekker is. Maar om 5 uur loeide het alarm en werd iedereen gewekt. Na een half uur weer een alarm, voor de morgendienst. Toen nog eentje voor ochtendgymnastiek en toen waren zelfs wij helemaal wakker.