1e weekje MJC

Hoi allemaal,

Al een paar dagen zijn we in het kindertehuis. Eerst hebben we rondgetrokken en het land bekeken. We hebben in de oceaan gezwommen, olifant gewassen en gereden en nog veel meer. Ook hebben we veel geshopt. Henrietta en Petra’s koffer was namelijk niet aangekomen. Dus gelijk de eerste dag liepen we rond door de drukke indiase winkelstraat om ondergoed, kleding en nog veel meer te kopen. Het was niet toegestaan om kleren te passen, wat wij natuurlijk te laat begrepen. Petra had zich net in een veel te strak truitje gewurmd, toen er een boze verkoper aan kwam rennen. Maar na een tijdje hadden we dan toch weer wat om aan te trekken. En ondertussen is de koffer gearriveerd, dus we lopen weer lekker rond met onze Nederlandse spullen.

Na een lange treinreis, van 9 uur, kwamen we donderdag aan in het MJC. We kwamen ‘s avonds aan, dus alle kinderen waren op hun kamers. Toen de taxi stopte voor het hostel vlogen alle ramen open en zagen we overal gezichtjes en handjes voor de ramen. Iedereen riep onze namen en ze wilden allemaal even weten of we hun naam nog wisten. Maar ja, dat is moeilijk te zien in ‘t donker. De kinderen hadden via via gehoord dat wij zouden komen, dus de hele dag was er over niets anders gepraat, dan wanneer wij toch eens zouden komen. De volgende dag waren we totaal verbaasd dat echt bijna iedereen ons nog kende. Jonge en oude meiden, allemaal kwamen ze eventjes hoi zeggen. Echt leuk. We hadden prentenboeken meegenomen en regelmatig zitten we met grote groep kleintjes om ons heen voor te lezen van ‘ Grote beer en kleine beer’. Echt gezellig. Ook de kringspelletjes die we altijd deden kenden ze nog.

Omdat we maar een klein poosje hier zijn, hebben we gelijk een plan opgesteld voor het sponsorgeld. Voor een stuk of 20 meisjes van een jaar of 15 hebben we nieuwe kleren gekocht. De leiding van het kindertehuis houdt heel nauwkeurig bij welke kinderen wel en welke kinderen geen kleren gekregen hebben. We gingen ze zelf uitkiezen in een enorme winkel. Alle mensen keken verbaasd naar ons, blanke mensen. Een mevrouw zag ons en trok geschokt haar zoontje naar zich toe. Ze hield haar hand stijf voor zijn ogen en siste: ‘ niks zeggen’. Toen ze veilig voorbij ons waren, mocht hij weer kijken. Ook zijn er slippers besteld voor de grote meiden, jurkjes voor de kleintjes, ondergoed en zeeppoeder. Voor de keuken kopen we plastic handschoenen, zodat de dames op een hygienische manier de groente kunnen snijden. Verder schorten en een paar trekkers om de vloer van de keuken fris te houden. Allemaal hartelijk bedankt voor de bijdrage, wat zijn ze er hier blij mee.

Zaterdag waren we bij een van de leidinggevenden op de kamer. Ze bood ons een bakje cashewnoten aan, met een lepel. Want ja, buitenlanders eten alles met een lepel. Het is hier de gewoonte om bij speciale gelegenheden de handen te beschilderen met bruine verf. Wij wilden het ook graag en al gauw vonden we een heel verlegen meisje die bijna geen Engels kon. Ik vroeg of ze onze handen kon beschilderen. Ze wiebelde met d’r hoofd, dus ja, ze kon het. Een beetje aarzelend gingen we zitten en algauw hadden we allemaal een prachtig beschilderde hand. Ondertussen werden onze haren gevlochten, onze armen bevoeld enz… We lopen d’r nu dus echt op z’n Indiaas bij.

We zijn de hier allemaal om de beurt ziek. Zomaar voor een dagje dus ‘t is gelukkig niet ernstig. Alleen Nathalie is nog niet aan de beurt geweest. We moeten blijkbaar allemaal wennen aan ‘t klimaat en ‘t eten, wat trouwens best heel lekker is.

Er is veel veranderd, nieuwe regels, nieuwe kinderen, nieuwe leidinggevenden enz… Maar de kinderen zijn nog precies hetzelfde. Wat zijn ze blij met een beetje aandacht. Het is heel mooi om te zien dat kleintjes die 2 jaar geleden te verlegen waren om te praten, nu helemaal hun plekje gevonden hebben en zelfs naar ons toe durven komen om wat te vertellen. De briefjes beginnen alweer binnen te stromen. Gisteren kregen we een briefje waarop met grote letters stond: I MISS YOU!!! En dat, terwijl we d’r nog zijn.

Groetjes van ons allemaal!